LITURGICZNA SŁUŻBA OŁTARZA

"Wasza Służba przy ołtarzu jest nie tylko obowiązkiem, ale i wielkim zaszczytem, prawdziwą świętą posługą."
(Jan Paweł II)

Spotkania modlitewne i formacyjne – sobota godz. 10.00

Witajcie! Chcę Was gorąco zaprosić, abyście przyłączyli się do wspólnoty Ministrantów istniejącej przy naszej Parafii. Dużo się w tym czasie nauczycie, poznacie wielu przyjaciół, doświadczycie mnóstwa niezapomnianych przygód na wspólnych wyjazdach i spotkaniach. Bycie ministrantem to czas ogromnej radości i rozwijania swoich umiejętności i zdolności. Musicie wiedzieć, że głównym powołaniem ministranta jest przede wszystkim przyjaźń z Bogiem i z ludźmi.

Kim jest ministrant?

1. Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.

2. Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.

3. Ministrant powinien sam być ZNAKIEM. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! ,,Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

„Wasza służba nie powinna się ograniczać tylko do świątyni; musi ona promieniować na otoczenie, w którym żyjecie, na co dzień: na szkołę, rodzinę i inne dziedziny życia społecznego. Ten bowiem, kto może służyć Jezusowi Chrystusowi w Kościele, musi być Jego świadkiem także w świecie.”
Błogosławiony Jan Paweł II

X przykazań ministranta

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

Bardzo wielu świętych było ministrantami. Każdy z nich osiągnął doskonałość dzięki:
– pracowitości
– sumienności
– gorliwości
– żarliwej modlitwie
– codziennemu naśladowaniu Chrystusa

MODLITWA PRZED MSZĄ ŚWIĘTĄ

Oto za chwilę przystąpię „Do Ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją”.
Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić.

Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia,
aby myśli moje były przy Tobie,
aby oczy moje były zwrócone na ołtarz,
a serce moje oddane tylko Tobie. Amen.

MODLITWA PO MSZY ŚWIĘTEJ

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

O NASZEJ WSPÓLNOCIE

Ministranci Parafii Ojca Pio w Grajewie to wspólnota chłopców w różnym wieku, licząca 21 osób .
Do grupy ministrantów zapisywać się można w każdym okresie roku liturgicznego w zakrystii. Rozpoczyna się wtedy czas próby. Uroczystość poświęcenia komży (stroju liturgicznego) i pełnego włączenia do grona ministrantów odbywa się, co rocznie w Niedziele Chrystusa Króla (przed adwentem). Do ministrantów należy:

Michał Samul, Szymon Remfeld, Szymon Ossowski, Tomasz Dzik, Kamil Nikonowicz, Grzegorz Kozikowski, Dawid Lendo, Emil Dańkowski, Mateusz Budziński, Krzysztof Malinowski, Damian Matysiewicz, Damian Grabowski, Patryk Bolesta, Dawid Bolesta, Hubert Wołyniec, Patryk Dębiński, Cezary Jakubik, Mateusz Nowicki, Jakub Płochocki, Marcin Remfeld, Michał Jagłowski

PATRON MINISTRANTÓW

Dominik Savio został ochrzczony w dniu narodzin. Jego rodzicami byli: Karol Savio – rzemieślnik i Brygida Gajato – wiejska krawcowa. Niebawem ojciec wraz z rodziną przeniósł się do wioski Murialdo. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie. Zapytany czy nie boi się chodzić sam tak daleko, odpowiedział: „Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł Stróż”. Dnia 8 kwietnia 1849 r. w Wielkanoc przyjął pierwszą Komunię Świętą. Ze strony księdza proboszcza był to akt odwagi, gdyż w owych czasach panowało przekonanie, że do sakramentów pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym.

Z okazji pierwszej Komunii św. Dominik Savio napisał w książce do nabożeństwa następujące postanowienia:
1. Będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik.
2. Będę święcił dzień święty.
3. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja.
4. Raczej umrę niż zgrzeszę.

Dominik Savio pewnego dnia po generalnej spowiedzi i po Komunii Świętej napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: „Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech.” W wieku 12 lat został przyjęty przez św. Jana Bosko do oratorium na Valdocco. W 1856 r. wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej, grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: „Ja już tu nie wrócę.” – tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: „Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!”, po czym zmarł.

Wszystkich chłopców, którzy pragną służyć przy ołtarzy Jezusa zapraszam, by zasilili szeregi „Armii Pana”.

Jako mundur – dostaną sutannę i komżę, jako broń – Pismo Święte, ich tarczą – Maryja, a będą walczyć pod sztandarem Jezusa Chrystusa. Zapraszam do przyjścia na zbiórkę w każdą sobotę.

Ministranci – Młodzi Przyjaciele Jezusa! -Podczas liturgii jesteście kimś o wiele więcej nie tylko zwykłymi pomocnikami księdza. Jesteście przede wszystkim sługami Jezusa Chrystusa, odwiecznego i Najwyższego Kapłana. W ten sposób, drodzy ministranci, jesteście szczególnie powołani, by być młodymi przyjaciółmi Jezusa.

Starajcie się także, aby wasza posługa nie ograniczała się tylko do kościoła. Niech promieniuje ona w Waszym życiu codziennym: w szkole, w rodzinie i we wszystkich tych miejscach, gdzie będziecie. A w tym wszystkim, w Waszej sumiennej służbie i w codziennym wypełnianiu obowiązków niech błogosławi Wam i Waszym rodzicom, rodzeństwu Zmartwychwstały Chrystus Pan.

Opiekun Liturgicznej Służby Ołtarza
Ks. wikariusz